Przypadki użycia Electrolux Eu 2503c

Przypadki użycia Electrolux EU 2503c zapewniają wielofunkcyjność. Urządzenie łączy odkurzacz, mop parowy, szczotkę do podłóg twardych i szczotkę do dywanów w jednym. Urządzenie ma również wyjątkowo wydajny system filtrowania, który może eliminować nawet najmniejsze cząsteczki kurzu i innych zanieczyszczeń. Dodatkowo, urządzenie ma niezawodną trwałość, co oznacza, że będzie ono działać bezproblemowo przez wiele lat. Przypadki użycia Electrolux EU 2503c to wyjątkowo wszechstronne rozwiązanie, które pozwala zaoszczędzić czas i pieniądze, a także zapewnia czyste i zdrowe środowisko domowe.

Ostatnia aktualizacja: Przypadki użycia Electrolux Eu 2503c

Niestety, Twoja przegl�darka nie obs�uguje ramek.

Tworzenie przypadków użycia (ang. use case) – technika stosowana w inżynierii oprogramowania w celu opisania wymagań tworzonego systemu informatycznego^[1]. Przypadek użycia przedstawia interakcję pomiędzy aktorem (użytkownikiem systemu), który inicjuje zdarzenie oraz samym systemem jako sekwencję prostych kroków.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1986 Ivar Jacobson, informatyk zaangażowany w tworzenie Unified Modeling Language (UML) oraz Rational Unified Process (RUP) opisał technikę do specyfikowania przypadków użycia. Z początku używał określeń: scenariusz użytkowania (usage scenarios) i przypadki użytkowania (usage case).

W latach 90. przypadki użycia stały się powszechnie stosowanym sposobem opisu wymagań funkcjonalnych.

Opis ogólny[edytuj | edytuj kod]

Przypadek użycia powinien:

• opisywać w jaki sposób system powinien być używany przez aktora w celu osiągnięcia konkretnego celu
• być pozbawiony szczegółów dotyczących implementacji oraz interfejsu użytkownika
• opisywać system na właściwym poziomie szczegółowości

Pisanie przypadków użycia[edytuj | edytuj kod]

Poziom szczegółowości[edytuj | edytuj kod]

Alistair Cockburn w swojej książce Writing Effective Use Cases^[2] wyróżnia 3 poziomy szczegółowości przypadków użycia:

• nieformalny opis – kilka luźnych zdań ogólnie opisujących przypadek
• formalny opis – kilka paragrafów, podsumowanie
• pełny opis – formalny dokument

Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Zaleca się, aby przypadki użycia posiadały nazwy odpowiadające czynnościom, które opisują. Często zaleca się stosowanie wyrażeń rozpoczynających się od czasownika w formie trybu rozkazującego^[3]. Przykładowe nazwy to: „Zarejestruj użytkownika”, „Sprawdź stan konta”.

Ścieżka główna[edytuj | edytuj kod]

Przypadek użycia powinien przedstawiać podstawowy przebieg operacji, tzw. szczęśliwą ścieżkę wydarzeń^[4] („basic flow”, „happy flow”).

Przykład:

1. System prosi Użytkownika o zalogowanie
2. Użytkownik podaje swój numer identyfikacyjny oraz hasło
3. System stwierdza poprawność danych
4. Użytkownik zostaje zalogowany do systemu

Ścieżki alternatywne[edytuj | edytuj kod]

Przypadki użycia mogą również zawierać dodatkowe informacje, które opisują sytuacje, gdy nie zachodzi ścieżka optymalna^[5].

Dla powyższego przykładu:

3a. System odrzuca podane dane

3a1. Powrót do kroku 1.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Diagram przypadków użycia
• Lista narzędzi UML
• Projektowanie interakcji

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ Glosariusz ITIL wraz ze skrótami. s. 152. [dostęp 2020-04-01].
2. ↑ Writing Effective Use Cases (Efektywne pisanie przypadków użycia) ISBN 0-201-70225-8.
3. ↑ „Podstawowa wiedza do stworzenia diagramu przypadków użycia. ”, portal www. pl. pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. .
4. ↑ Tłumaczenie potoczne.
5. ↑ „Analiza wymagań” – autor Marek Grochowski.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• usability. gov (ang. )

„Pewnego dnia do firmy został zatrudniony Stanisław. Jest on analitykiem z niewielkim doświadczeniem i wciąż z brakami wiedzy, w pewnych ważnych obszarach. W poprzedniej pracy niestety nabył praktykę „Klient ma zawsze rację”.

Pewnego dnia podczas pracy z klientem dostał zadanie identyfikacji oraz stworzenia przypadków użycia. Zrobił to zgodnie ze znanymi zasadami i przesłał do klienta.

Klient odpowiedział, że w ramach tych przypadków chciałbym mieć opisane, z którego ekranu zaczyna się scenariusz, oraz aby w opisie kroków scenariusza było opisane, na którym ekranie jest aktualnie użytkownik i jakie pola ten ekran zawiera. Chciałbym również, aby w ramach tych opisów zawierały się wszelkie reguły biznesowe, walidacje na polach i ogólnie, aby taki przypadek zawierał wszystko.

Ku zasadzie „klient zawsze ma rację”, Stanisław poprawił przypadki. Efekt był niesamowity, duże obszernie opisane przypadki użycia z nawet 20 krokami. Największy z przypadków ma ponad 6 stron A4. Pojawiły się oczywiście diagramy i nawet przypadki, które nie posiadają scenariuszy, lecz są „ważną” częścią całości.

Stasiek przesłał wynik swoich prac do klienta, więc klient ucieszony zaakceptował i rozpoczęli realizację. Od początku zespół nie wiedział jak czytać te przypadki i przeszukiwanie dokumentu zajmowało ogromną część czasu podczas pracy. Developerzy denerwowali się, ponieważ te same rzeczy, występowały w wielu miejscach dokumentu i ciężko było mówić o spójności. Stanisław stale musiał konsultować ze zespół i z klientem.

Klient z racji tego, że Stanisław spełnił jego życzenie, uznał to za swój wkład w świat analizy i teraz wymaga tego we wszystkich kolejnych projektach…”

Historia Stanisława

Czy takie dokumentowanie jest dobre i czy ma sens, przy pełnym wachlarzu dostępnych technik i narzędzi analizy? Moim zdaniem nie.

Złe praktyki

Czas na to, po co tu przyszedłeś. W rozdziale tym przedstawiłem złe praktyki, których należy unikać podczas tworzenia przypadków użycia.

Diagram przypadków bez opisu przypadków

Pierwszy błąd to diagram przypadków użycia, bez jakiegokolwiek opisu zaprezentowanych przypadków. Zespół nie mając informacji o zawartości „chmurek” musi sam opracować zasady działania systemu (więc nie wykonałeś swojej pracy, tworząc przypadek użycia! ). Diagram sam w sobie niesie małą wartość, ponieważ po jednym zdaniu w nazwie, nie dowiesz się, jak ma dokładnie działać system, a taką wartość muszą dawać przypadki użycia.

Błędne stosowanie relacji

W wypadku błędnego stosowania relacji zauważam dwa warianty.

1. Nie znajomość zasad korzystania z relacji 
2. Braki wynikające z innych błędów w tworzeniu (zawieranie interfejsu itd. )

Pierwszy dość szybko można wykryć, jeżeli znasz zasady tworzenia relacji, w drugim przypadku trzeba nieco doświadczenia, aby go zauważyć i odpowiednio poprawić. Kiedyś spotkałem się z sytuacją, gdy ktoś stworzył diagram, aby był diagram, bo tego wymagała umowa i nikt nie sprawdzał tej części dokumentacji. Szkoda, ponieważ z dobrze stworzonego diagramu z poprawnymi relacjami, można szybko i efektywnie określić co jest do zrobienia i w jakiej kolejności. Nawet jeżeli chcemy tylko i wyłącznie poznać system jako nowa osoba w zespole.

Powyżej, jest przykład źle zrobionego diagramu i podziału przypadków użycia. Unikaj takiego podejścia! Jest tu błędne zastosowanie relacji, zła identyfikacja i uwidacznia efekt opisu elementów interfejsu w ramach przypadku użycia. 

Przejdźmy teraz do błędów z powyższego diagramu. Pierwszy błąd to identyfikacja przypadku użycia na podstawie interfejsu, czyli „Wyświetliłem ekran główny”. Drugi błąd, to „Zalogowałem się”, co nie może być przypadkiem użycia. Trzeci błąd jest powiązany z „Use Case 3”, przypadkiem niemający żadnej relacji do aktora, ani innego przypadku użycia. Czwarty błąd, który można podejrzewać to relacje extend, przy czym tutaj trzeba wejść w opis samych przypadków i ich zależności, ponieważ czasami z tzw. Big Picture coś wygląda błędnie, lecz jest bardzo dobrze zrobione.

Stosowanie relacje jest bardzo pomocne w zrozumieniu, dlatego ważne, aby zrobić to poprawnie i z głową.

Za duże lub za małe

Czasami spotykane przypadki użycia mają 15-30 kroków w scenariuszu głównym i do tego scenariusz alternatywne. Bez wizualizacji w postaci diagramu aktywności, odbiorca nie ma szans, zrozumieć jak coś działa i czasami, taki przypadek opisuje zbyt duży obszar systemu, więc powinien zostać podzielony. Dobrą praktyką jest zawieranie do 8-10 kroków w scenariuszu, ponieważ pozwala to na zrozumienie jego przebiegu i zależności w przeważnie pierwszym czytaniu.
Oczywiście pojawia się też sytuacja odwrotna, gdy pojawiają się przypadki ze scenariuszami, posiadającymi 1-2 kroki. Tworzenie takich elementów również nie ma sensu, ponieważ opisuje to przeważnie coś, co powinno zostać opisane poprzez np. wymaganie.

Przypadki użycia zawierają elementy intefejsu

Miejscem do opisu interfejsu musi być dedykowana część dokumentacji, gdzie opiszemy ekrany, listę pól, logikę pól i odwołania do funkcjonalności. Niestety, zbyt często miejscem tym stają się przypadki użycia. Przez to pojawiają się późniejsze problemy z utrzymywaniem aktualności przypadków użycia z nadmiarem w postaci opisu interfejsu (np. Użytkownik musi kliknąć przycisk „Kliknij tutaj”, zostanie wyświetlony ekran „klikacz tutejszy” …). W moim odczuciu powodem, dlaczego tak przypadki są tworzone, jest obrazowość opisu, ponieważ łatwiej jest wyobrazić sobie przycisk niż wybór opcji. Specyficzne słowa, których należy unikać to nazwy elementów np. przycisk, lista rozwijana, checkbox itd.  Popełnienie tego błędu, bardzo szybko prowadzi do niespójności w dokumentacji i kosztownego utrzymywania aktualności dokumentów.

Łączenie wszystkich przypadków z jednym

„Czy wiesz o tym, że możesz zrobić to w alternatywnym scenariuszu i nie dodawać kolejnego przypadku? ” – mniej więcej podobne słowa kiedyś usłyszałem. Następnie za namową tej osoby powstał wielki scenariusz z kilkoma scenariuszami alternatywnymi. Niestety to był duży błąd, ponieważ jak potem okazało się, była to inna funkcjonalność. Jest to pułapka, w którą można wpaść. Jeżeli pojawia się wiele scenariuszy alternatywnych, należy zrobić krok wstecz i sprawdzić, czy przypadek użycia nie zawiera w sobie wielu funkcjonalności i jeżeli to się potwierdzi, podzielić go zgodnie z wynikającymi funkcjonalności. Tworząc przypadek użycia ogranicz opis do tego co jest niezbędne, do przekazania. Nie trzeba opisać całego świata. Czasami wystarczy jedynie odnośnik do „ważnego” elementu. Pamiętaj! Przypadek użycia to nie scenariusz filmu!

Przypadek użycia zastępuję całą dokumentację

Przypadek użycia ma pewną formę, która świetnie odwzorowuje to co dzieje się w systemie. Jednak czasami, w ramach opisu jest to nadużywane. Wynikiem tego jest zawieranie w scenariuszu wcześniej wspomnianych elementów, które nie powinny się tam znaleźć jak np. reguły biznesowe czy opis interfejsu. Są to zawsze rzeczy nadmiarowe, które powinny mieć swoje oddzielne miejsce w dokumentacji i być odpowiednio opisane. 

Brak zastosowania struktury przypadku

Ostatni błąd, który często jest przyczyną wszystkich powyższych to BRAK ZASTOSOWANIA SZABLONU lub brak jego zrozumienia!

Jeżeli zaczynasz tworzyć przypadek użycia, zastosuj szablon. Następnie przeczytaj instrukcję oraz zobacz przykład, jak powinien zostać prawidłowo wypełniony dokument. Wiele jest standardów, świetnych artykułów, szkoleń, a temat „jak tworzyć przypadki użycia” przewija się co chwilę na blogach, więc nie będziesz miał problemu w stworzeniu czegoś własnego, jeżeli nie masz firmowego szablonu.

Aby Cię naprowadzić, określę w skrócie, tylko że przypadek użycia, powinien być opisany następującymi cechami:

• Nazwą
• Opisem wprowadzającym
• Warunkami wstępnymi
• Sposobem użycia (Scenariusze) – jak coś się dzieje i jak ma zachować się funkcjonalność podczas wyjątków.
• Wymaganiami specjalnymi 
• Warunkami końcowymi
• Zależnościami i relacjami

Zawsze zaczynaj od szablonu i jego zrozumienia! Dopiero wtedy twórz piękne opisy.